Szybka, subiektywna analiza kadry Widzewa Łódź na sezon 2024/25 w kontekście letniego okienka transferowego.

Nie trzeba martwić się o miejsce między słupkami, o ile Rafała Gikiewicza nie skusi jakaś Arabia Saudyjska, a Ivanowi Krajcirikowi nic poważnego nie dolega. 21-letni Krzywański jest zaś mocną obsadą „trójki”, którą dla mnie powinien uzupełnić dobrą i regularną grą w rezerwach.

Środek obrony też mamy scementowany. Kreshnik Hajrizi wydaje się być godnym kandydatem na zastąpienie Serafina Szoty. Myślę, że powalczy o miejsce w pierwszym składzie. Na parę Ibiza-Żyro powinien też mocniej naciskać Paweł Kwiatkowski, talent czystej wody, z potencjałem na duże granie w przyszłości.

Nie schodźmy z dobrej ścieżki, pozostając w centralnej strefie boiska. Juljan Shehu przedłużył kontrakt na korzystniejszych dla klubu warunkach, udowadniając, że ma chęć pokazać na boisku swoje prawdziwe, lepsze oblicze. Aklimatyzacyjne alibi z ręki stracił Noah Diliberto. Runda, a być może sezon prawdziwej szansy przed nim. Hanousek i Alvarez to silne kręgi w widzewskim kręgosłupie, tu nie ma się nad czym rozwodzić.

Widzewski kręgosłup ma kontuzjowany odcinek szyjny. Pawłowski wraca do zdrowia, za nim pierwsze spacery, ale nawet gdyby kolano „goiło się jak na psie”, jesienią w pełni zdrowia i formy nie będzie. Można mieć nadzieję, że takie cechy wreszcie dotyczyć będą Sebastiana Kerka. Niemiec na początku tygodnia zaczął treningi z drużyną, choć w środę akurat nie trenował. Przed nim kilka, kilkanaście dni prawdy. Cierpliwość nawet tych, którzy mogliby kamień gotować, ma jakieś granice. Jeśli nie wejdzie na pełnych obrotach w obóz przygotowawczy – może nie wejść na Piłsudskiego 138 już wcale.

Życzę Kerkowi, by w Łodzi pokazał swoje umiejętności – a posiada je, na nasze warunki, bardzo duże – w poważnych meczach, a nie pozostał tylko na zostawieniu dobrego wrażenia w niewielu treningach, sparingach czy jednej rundzie Pucharu Polski. Trudno jednak na ten moment traktować go jako pewniaka do przejęcia „kierownicy” w zespole Daniela Myśliwca. Obecnie najbliżej tej roli jest Kajetan Radomski, grający wcześniej w U-17, U-19 i rezerwach.

Gdyby to ode mnie zależało – zrobiłbym wszystko, by Bartosza Nowaka przechwycić z drogi Częstochowa – Katowice tak, jak kiedyś Ludwik Sobolewski zgarnął zmierzającego do Poznania Mirosława Myślińskiego. Tu stawiam więc pierwszą potrzebę transferową do wyjściowego składu.

Na „dziesiątce” mógłby grać też Jakub Łukowski, który otwarcie to deklaruje. Wydaje się jednak, że skrzydłowy najbardziej przyda się na prawej stronie, gdzie mógłby wygrać rywalizację z Fabio Nunesem. W moim zestawieniu przy nazwisku Portugalczyka jest gwiazdka, będąca swego rodzaju światłem ostrzegawczym. Nie zamienia się w czerwone głównie dlatego, że w kadrę między sezonami spotka mała rewolucja. Jednak gdyby znalazł się kupiec…

Takowych poznaliśmy na „Weszło” w kontekście Jordiego Sancheza i Andrejsa Ciganiksa. Mają oni trafić kolejno do Hokkaido Consadole Sapporo oraz FC Luzern. W treningach uczestniczą, nie można zarzucić im braku zaangażowania czy profesjonalizmu, ale ich chęć transferu też żadną tajemnicą nie jest. Być może któryś z nich zostanie, choć wolałbym rozwój ich samopoczucia oraz majątku – co dla klubu oznacza pieniądze, za które można wzmocnić skład.

Wróćmy więc do naszej układanki, pozostając przy kończynach. Organizm „Widzew – jesień 2024” prawdopodobnie będzie miał młodą lewą rękę. Niech się rozwija Klimek w najlepsze. Niech łapie kolejne minuty Cybulski – ale nie dlatego, że musi, bo istnieje przepis o młodzieżowcu. Spełnienie jego wymogów widziałbym piętro niżej. Dzięki takiej obsadzie skrzydła mamy też tę pozycję gotową do rywalizacji, gdyby przyszedł „kozak” pokroju Nowaka na pozycję podwieszonego napastnika, a jednocześnie zdrowo rozkwitł w Łodzi Kerk.

Pozostając przy anatomicznej metaforze, można zadać pytanie: na jakich nogach zaś ten nasz kolos będzie stał? Tu widzę największy problem. Kastrati i Silva mają kontrakt, ale też gwiazdkę. O ile Portugalczyka widziałbym w kadrze na nadchodzącą rundę, bo potrafił pokazać się z dobrej strony na dwóch pozycjach w defensywie, tak Kosowianin jest dla mnie dużą zagadką. Nie wiem, czy wrzuci dobrze – jak potrafi, czy na piąte piętro – jak też potrafi. Czy poda przeszywając linie defensywne rywala, czy prosto pod jego nogi. Czy zrobi groźny rajd, czy nie przyjmie prostej piłki. Jeśli swojej formy nie ustabilizuje na wysokim poziomie – musimy liczyć na to, że wypali Krajewski. Obsadzi przy tym prawą obronę, a także pozycję młodzieżowca.

Wróćmy na lewą stronę. Przydałoby się tu skserować ruch z Krajewskim, choć tu status młodzieżowca jest jak niektóre dodatkowe umiejętności w ogłoszeniach pracy – mile widziany. Świat się nie zatrzyma, jeśli sprowadzimy kogoś doświadczonego. Najlepiej takiego, który zbalansuje podział kadry na piłkarzy polskich i zagranicznych. Niemniej, dla mnie to druga pozycja do wzmocnienia „jedenastki”.

Została wisienka na torcie, czyli pozycja napastnika. Krótko: dla mnie to kolejny transferowy „mus”, ale zdecydowanie najważniejszy. Imad Rondić dobrze wygląda w treningach przed tym sezonem. Do tego mówi się o Sobolu czy Niezgodzie. Moim zdaniem, potrzebujemy jednak piłkarza, który prezentować będzie przynajmniej taką klasę i liczbę bramek co Jordi Sanchez. Oczywiście, absolutnie nikt nie da stuprocentowej gwarancji. Pytanie, czy piłkarz z 2. ligi, bądź taki prześladowany przez poważne urazy w ostatnich latach, minimalizują ryzyko na tyle, by któregoś z nich uznać za „pewniaka” do gry od pierwszego gwizdka sędziego?

Odpowiadając krótko na tytułowe pytanie: trzech. Co najmniej trzech, do pierwszego składu.

Stan na dzień 27.06.2024.